Ik wist al op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde. Twee stuks. Lachende blije kids met sproetjes. Zo zag mijn droomgezin eruit. Decennia later is mijn leven net anders uitgedraaid dan in mijn meisjesdromen. Dat is geen verrassing. Nee, dat was me reeds duidelijk toen ik 13 jaar geleden mijn man leerde kennen. Ik wist het. Dit wordt anders. Hij had reeds 2 kinderen. Hem willen impliceerde ook kiezen voor zijn kinderen. Voor een bestaand gezin. Eentje dat reeds gevormd was. Ee

Simon is 8 jaar. Hij is een pientere creatieve kerel die houdt van vrachtwagens en vliegtuigen. Ooit wordt hij vast piloot. Simon maakt het vaak bont thuis, zo vertelden zijn ouders. Op school heeft Simon ook best vaak conflictjes. Simon schreeuwt. Vaak. Heel vaak. En luid. Iets op een rustige manier overbrengen aan een ander lukt hem niet. Kinderen zijn lege doosjes. Ze zijn een mengeling van DNA, van genen. Maar daar stopt het. Hun denkpatroon en gedrag wordt van bij de geb

Vandaag vieren we de mannen. Alle mannen, overal. Daar dient internationale mannendag uiteindelijk voor, toch? Ik hou van mannen. Echte stoere mannen. Mannen waar je bij kan schuilen met brede schouders en gespierde armen, die het voor je opnemen no matter what. Mannen die je boodschappen uit de auto halen en je hand grijpen in een drukke menigte. Kwetsbare mannen die een traantje wegpinken bij de geboorte van hun kinderen of vertederd raken bij de diploma-uitreiking. Mannen

Ik ben een spons. Soms een hele grote. Soms een miniversie. Maar nooit ben ik er geen. Ik zuig stress. Mijn stress… maar jammer genoeg ook de stress van iemand anders. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan het niet laten. Toegegeven. Ik ben dus vaak verzadigd. Dan moet ik mezelf even uitwringen. Even resetten. Schudden, al die ballast in mijn lijf. En dat kan ik ondertussen als de beste, al een geluk. (Ik deed er ook bijna 3 decennia over om dit te leren.) Ik haal diep adem.

Vijftien maanden woonden mama en papa al in 2 huizen, zo vertelde Flore me. Het leek een eeuwigheid en toch weer niet. Nonchalant haalde ze haar schouders op. ‘Misschien zullen mama en papa er toch nog samen uit komen, als ze even niet bij elkaar wonen.’ Haar vragende blik zocht bevestiging in mijn ogen. Vijftien maanden hoop, samengeperst in een klein meisje. Het gaf me kippenvel. Dat kan echt gebeuren, zo ging ze verder. Want zo was het ook gegaan bij Max en Fien. Hun ouder

Ik ben een (plus)ouder. Dit is de essentie van mijn ‘ik’. Of toch grotendeels. Ik neem mijn ouderrol heel au sérieux. Dat is mij aangeleerd. Dat heb ik als kind, als tiener, als jongvolwassene en als volwassene steeds zo mogen ervaren. Voor mij is het dus eenvoudig. Ik hoefde maar te kopiëren wat ik gezien heb van mijn mama en papa. COPY-PASTE. Eenvoudiger kan niet. Voor velen onder ons is het echter een gans ander verhaal. Sinds ik mijn praktijk heb, sta ik versteld van de v

Gisteren werd mijn plusdochter 16 jaar. Hallucinant, vind ik dat. Ze was immers maar 2 toen ik haar vader leerde kennen. Ik herhaal… HAL-LU-CI-NANT! Ook al woont Olivia al een paar jaar niet meer (deeltijds) bij ons, toch ben ik ontzettend fier op haar. Fier op wie ze geworden is. Als mens, als jongvolwassene, als vrouw. Zij en ik, wij hebben een woelig parcours afgelegd. Van kleinsaf was de band tussen ons eentje met donderwolkjes. Jaren worstelde ik met mijn band met haar.

De zomervakantie is bijna in de helft. Deze bedenking maakte ik me gisteren, toen ik eindelijk in de zetel plofte. Hoe snel gingen de afgelopen weken!? Steeds verlang ik naar het einde van het schooljaar. De kinderen slepen zich elk jaar door de maand juni. Ze strompelen buiten adem over de eindmeet. Ook heb dan nood aan rust. Geen examens of toetsen meer. Gedaan met de stress. Ik laat me elke keer vangen. Want eerlijk… juli is altijd de hel. Kampjes hier, kampjes daar. Work

"Wat wil je later worden?" vroeg de juf, het was in de derde klas. Ik keek haar aan en wist het niet, ik dacht dat ik al iets was. ​-Toon Hermans- Het schooljaar zit erop. Oef! Ik vind het steeds toch best een stressvolle periode, die maand juni. Toetsen, examens, schooluitstappen, oudercontacten, attesten, schoolkeuzes, studiekeuzes… noem maar op. Mijn hoofd ontploft! Kinderen moeten veel. Presteren staat voorop. Ze worden beoordeeld op cijfers. Jij bent dit. Jij bent dat. G

Ze zat wat ongemakkelijk naar haar wriemelende handen te kijken. Ik gaf haar even een momentje. Ze was een pientere meid van 14 jaar. Haar blonde lokken bedekten haar gezicht. Haar handpalmen zweetten. Dat merkte ik goed. Ook haar wangen kleurden knalrood. Toen ik vroeg waarom ze hier was, haalde ze haar schouders op. ‘Omwille van het pesten, zeker?’, zei ze aarzelend na een tijdje. Nog steeds had ze me niet aangekeken. Ik laste een stilte in. Even wat ademruimte. Ik polste h

Ze zat wat zenuwachtig om zich heen te kijken, haar handen wriemelend in haar schoot. ‘Ik weet niet goed wat ik hier doe’, begon ze. Ik zweeg en liet haar tot rust komen. Ze staarde naar haar handen en er liep een traan over haar wang. Ik zette in stilte de doos kleenex voor haar neer. Daar dient die doos voor, bevestigde ik. Ze was verdrietig. En dat was stom. ‘Het was niet eens een baby. Althans nog niet.’ Dertien weken was ze toen een miskraam kreeg drie maanden geleden. E

Vorige week trokken we met het gezin en vrienden naar de Zoo Van Antwerpen. Het was een zonovergoten dag, die de wereld leek te doen ontwaken uit zijn winterslaap. Eentje van 2 jaar dan weliswaar. Grote uitstappen hebben wij als gezin immers gemeden de laatste 2 jaar. De zon op onze snoeten deed deugd, alsook het gevoel een normaal leven te leiden. Heerlijk genieten. Mijn grote favoriete plaats uit gans de zoo is wel het aquarium. Daar zou ik uren kunnen zitten kijken naar a

Ik heb vandaag een ‘lelijke dag’. Bij het opstaan staarde mijn gezicht – inclusief pukkel op de kin- me al aan in de spiegel. Lege blik. Wallen onder de ogen. Nog slechtere net-uit-bed-coupe dan gewoonlijk. Mijn broek spande. Die leuke nieuwe rok die ik kost wat kost wilde hebben, was al niet veel beter. Het is niet het moment om mijn te korte benen tentoon te stellen. Ook mijn haar zat letterlijk niet mee. Het leek niet getemd te willen worden. En ook mijn huid was weerbarst

Ik ben een sucker voor quotes. Dat is geen geheim. Deze staat dan ook in mijn top 5 van favo oneliners. En terecht, right!? Meermaals in mijn leven – wat klink ik nu wijs…en oud 😉- dacht ik : ‘Dit kom ik nooit te boven. Ik zal nooit meer gelukkig zijn. Nooit zal ik de ideale job of partner vinden. Of gewoon bulderen van het lachen.’ Meermaals voelde ik me gebroken. Kapot. En toch… als wonder stond ik er toch telkens weer na een tijdje. Zo gaat dat met pijn en wonden, ze hele

‘Wanneer afgeweken wordt van algemeen geaccepteerde regels en wetten spreekt men van ongewenst of grensoverschrijdend gedrag. ‘ Dit zegt Wikipedia althans. Geaccepteerde regels… wat zijn dat dan? En wie heeft deze geaccepteerd? Is iedereen daar ook mee akkoord? Wie bepaalt wat ok is en wat niet?! Bij vele vormen van grensoverschrijdend gedrag is er geen discussie. Zo denk ik bij voorbeeld aan aanranding, stalking, incest of verkrachting. Absoluut, zonder enige twijfel onaanva

Vol bewondering en met een grote krop in de keel keek ik gisteren naar de moedige getuigenissen van de mannen en vrouwen in Taboe op de VRT. Hoe vreemd is het dat een 'onvervulde kinderwens' zich anno 2022 nog steeds in de taboesfeer bevindt!? Waarom praten mensen hier niet (graag) over? Waarom hangt rond dit onderwerp nog zo een grote schaamte? Er zijn geen schuldigen in dit verhaal! Geen zondebok! Niemand heeft schuld aan het minder vruchtbaar of onvruchtbaar zijn! Het over

Dingen lopen niet zoals ik wil de laatste 2 weken. Ik word er zo moe van. Werken, online lessen, examenstressjes, koken, wassen, plassen… Ik ben de weg kwijt. Wat ik ook doe, nergens lijkt iets onder controle. Mijn haar staat recht op mijn kop. Dus ik doe wat ik mijn coachees altijd aanraad. Ik sta stil. Neem alles even onder de loep. Is het waar wat ik denk…? Is het overal chaos? En ja hoor. Het is zo! Valt dat even tegen. Overal staat er wel iets in brand. Dus ik probeer l

Een tijdje geleden kwamen ze voor het eerst op mijn sofa zitten. Ze hadden alles netjes voor elkaar. Een fijne goedbetaalde baan, een mooi huis, 2 gezonde kinderen. En toch liep het niet zo lekker tussen hen. Communiceren was moeilijk. Hij luisterde niet en zij zaagde. Ze vormden geen (h)echt team meer en dat gaf hen beiden een triest gevoel. Was er nog iets om op te bouwen? Konden ze de connectie die ze kwijt waren, terugvinden? Tal van vragen vlogen door mijn praktijk tijde

Onlangs botste ik op een (Covid Safe) festival op Elke. Zij en ik waren tijdens onze vrijgezellentijd onafscheidelijk. We leerden elkaar kennen op de avondschool, net toen we beiden een relatiebreuk achter de rug hadden. Het klikte onmiddellijk. Elke en ik leken in vele opzichten op elkaar en dat schepte een band. Samen beleefden we de gekste avonturen. Uitgaan deden we steevast samen. Op zondag vond je ons op een terras of kuierend in de winkelstraat. Elke en ik waren gek op

Het was zomer gisteren. Dat is niemand ontgaan. Heerlijk, die zon! Mijn kids zijn een ganse op sportkamp met vriendjes en er stond een vriendinnenlunch op het programma. Enkel mama’s. Geen kids toegelaten. Ik klapte dus mijn laptop dicht om 12 uur, gooide al de deuren open en zette me in het zonnetje. Samen met mijn 2 vriendinnen genoot ik van een slaatje en een frisse cava. Even wat energie tanken. Want wees eerlijk… de zomervakantie is soms hard werken voor mama. Kinderen e