Simon is 8 jaar. Hij is een pientere creatieve kerel die houdt van vrachtwagens en vliegtuigen. Ooit wordt hij vast piloot. Simon maakt het vaak bont thuis, zo vertelden zijn ouders. Op school heeft Simon ook best vaak conflictjes. Simon schreeuwt. Vaak. Heel vaak. En luid. Iets op een rustige manier overbrengen aan een ander lukt hem niet.
Kinderen zijn lege doosjes. Ze zijn een mengeling van DNA, van genen. Maar daar stopt het. Hun denkpatroon en gedrag wordt van bij de geboorte gevormd door wat ze zien. Modelling heet dat dan met een duur woord. Kinderen imiteren hun ouders, andere kinderen of opvoeders. Ze apen na als het ware. Goede gewoontes nemen ze over, maar jammer genoeg ook slechte.
Meisjes kopiëren voornamelijk het gedrag van hun mama. Ze willen zich mooi maken en spelen huisje. Jongens willen papa helpen in de tuin en gedragen zich eerder stoer. Knap is dat eigenlijk. Dit is zo voorgeprogrammeerd.
In de loop van het Simon-traject werd het duidelijk dat ook Simon imiteert. Papa heeft ook de neiging om te schreeuwen als hij zich bedreigd voelt of in het nauw gedreven wordt, zo geeft hij toe tijdens een evaluatiesessie. Knap om dit toe te geven na een sessie zelfreflectie. Want diep in jezelf kijken is niet eenvoudig. Mensen hebben van nature de neiging de oorzaak bij een ander te zoeken.
Wil Simon dit afleren, zal ook papa inspanningen moeten leveren. En dat kunnen ze, samen! Dus we maken een stappenplan. Gaan samen aan de slag. Want hé…aangeleerd gedrag kan je afleren. Altijd! Met goede wil en moeite lukt alles.
Herkenbaar? Reach out.
