Ik wist al op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde. Twee stuks. Lachende blije kids met sproetjes. Zo zag mijn droomgezin eruit.
Decennia later is mijn leven net anders uitgedraaid dan in mijn meisjesdromen. Dat is geen verrassing. Nee, dat was me reeds duidelijk toen ik 13 jaar geleden mijn man leerde kennen. Ik wist het. Dit wordt anders. Hij had reeds 2 kinderen. Hem willen impliceerde ook kiezen voor zijn kinderen. Voor een bestaand gezin. Eentje dat reeds gevormd was. Eentje dat ik niet zelf bewust gekozen had. Eentje waar ik voor altijd aan de zijlijn zou staan.
Het is een beetje gek als ik er op terugkijk. Nooit heb ik getwijfeld. Ik was tot over mijn oren verliefd op hem. Hij deed mijn hart springen. Hij was een verademing na al mijn voorgaande ‘mislukkingen’. Ik sprong. Hij sprong. Wij sprongen. No doubt about it.
Al gauw ontmoette ik zijn kinderen, die toen nog ontzettend klein waren. Overweldigend was dat. Ik wist immers niets van peuters en baby’s. Maar ik kon het leren. Daar was ik van overtuigd. Iedereen kan dit, dus waarom ik niet!? Met vallen en opstaan. Met veel tranen en terug recht krabbelen.
Heel vroeg in de relatie voerden hij en ik het gesprek over kinderen, gezamenlijke kinderen. Want die droom om moeder te worden, kon ik niet laten varen. Ook niet in ruil voor twee schattige pluskindjes. Mijn man stond - thank God- open voor nog een kleintje. Eentje. Daar was hij eerlijk in. En zo geschiedde het. We kregen een wolk van een kind. Mijn groot geluk.
De tijd verstreek. De kinderen groeiden. Mijn kinderwens had ik begraven. In een kistje met een slot, diep onder de grond. Want dat ene kindje was er. Dit moest volstaan. Er was geen ruimte meer voor nog eentje. De slaapkamers in ons huis waren gevuld. De achterbank van onze wagen was vol. Elke dag was een strijd tegen de tijd. Ons leven zat vol.
En toch kwam van tijd tot tijd die moederdrang tevoorschijn. Uit het niets. Als een knagend gevoel van verlangen.
Meermaals voerden we ‘het’ gesprek. Zullen we toch nog voor die laatste baby gaan? Was ons gezin wel echt compleet? Voor hem wel. Voor mij soms niet. Vaak ging dit gesprek gepaard met grote emoties. Verdriet. Afscheid nemen. Onmacht. Maar telkens stopte ik de wens terug in het kistje. Mijn verstand nam over.
Drie jaar geleden hakte ik definitief de knoop door. Dit is het. Geen kinderen meer. Compleet. En dat is ok. Ik heb er vrede mee. Ik ben ontzettend dankbaar voor de drie gezonde kinderen, ook al hebben ze niet allen mijn DNA.
Maar toch… one in a while… En dat is ok.
#lifecoach #lifecoaching #kinderwens #onvervuldekinderwens #vervuldekinderwens #plusgezinnen #pluskinderen #nieuwsamengesteldgezin
