Een sessie met een coachee houdt me al een paar dagen in de ban. We praatten over comfortzones. Hoe saai en voorspelbaar die soms zijn. Hoeveel zin zij heeft om er soms uit te springen, uit die comfortabele zone. Hoe erg haar angst het overneemt als ze die gedachte heeft.
‘Life begins at the end of your comfort zone.’ Ik snap de redernering, maar is dat ook zo? Of is dit een doodgewone quote van een durfal of een onrustig iemand die steeds nieuwe thrills nodig heeft om zich goed te voelen. Misschien is het doodweg bullshit!?
Ik neem mezelf onder de loep. Al van kindsbeen hou ik van nieuwe dingen, van spanning, van onderzoeken. Adrenalineverslaafd, noem ik het dan. Maar ik moet ook toegeven. Naarmate ik ouder word, hou ik toch ook van de dagdagelijkse voorspelbare gewone dingen. Die zijn eenvoudig. Vereisen weinig extra aandacht of inspanningen. Ze zijn er gewoon en voelen goed. Waarom zou ik ze (willen) veranderen ook?
Dingen die ik niet leuk vind of waar ik continu blijf tegenaan lopen, daar maak ik dan weer wel korte metten mee. Want verandering is goed, als dingen niet werken. Zo wisselde ik in mijn jongere jaren wel meerdere keren van partner. Geen leuke relatie, gedaan ermee. Ook veranderde ik regelmatig van job, omdat de nood aan iets anders er was. Enfin, groot genoeg was om te veranderen.
Mijn mening? Wat goed voelt, voelt goed. Blijf gerust in die comfortzone. Wat werkt, werkt. Wat belemmeringen betreft, weeg af en durf te springen. Waarom ook niet? Durf te falen, durf jezelf uit te dagen. Als ik dat kan, jij toch ook?
