"Wat wil je later worden?" vroeg de juf,
het was in de derde klas.
Ik keek haar aan en wist het niet,
ik dacht dat ik al iets was.
-Toon Hermans-
Het schooljaar zit erop. Oef!
Ik vind het steeds toch best een stressvolle periode, die maand juni. Toetsen, examens, schooluitstappen, oudercontacten, attesten, schoolkeuzes, studiekeuzes… noem maar op.
Mijn hoofd ontploft!
Kinderen moeten veel. Presteren staat voorop. Ze worden beoordeeld op cijfers. Jij bent dit. Jij bent dat. Geslaagd. Gezakt. Zo werkt het systeem. Zo werkt de maatschappij. Jammer, maar waar.
Op wie je bent of welke evolutie je kind als persoon doorgemaakt heeft, daar staat geen cijfer op. En ook dat is zo jammer. Want ook dat telt!!
Zo stootte ik eergisteren op dit mooie gedichtje van Toon Hermans. Wat raakte me dit! Want ook ik ben schuldig. Schuldig om mijn (plus)kinderen te pushen (stimuleren noem ik dat dan) om het beste van zichzelf te geven. Kom op, de eindmeet is in zicht.
En ik heb geluk. Want alle drie scoorden ze fantastisch. Ik ben een gelukzak. Voor mij is het easy.
Boeken in een doos. Hopla, op zolder. Hoofd leeg, vakantiemodus aan.
Dus even voor hen
…waarvoor leren niet evident was/is.
…waarvoor de laatste weken echt ontzettend zwaar waren.
…waarvoor het rapport een ontgoocheling was.
…die gezakt zijn.
Wees fier op jezelf! Je hebt zeker veel geleerd dit jaar. Je wordt graag gezien.
Want jij … en jij… en ook jij…. Iedereen is al iemand!
Jij bent niet de cijfers op je rapport. Jij bent jij en dat is geweldig!
