Paaspauze. Joepie! Mijn kids juichten toen dit in het leven werd geroepen. Extra vakantie, daar zijn zij zeker voor te vinden. Ik daarentegen, wilde enkel gillen! Hoe ga ik dit weer oplossen?
Geef toe, het is wel leuk bedacht, zo’n pauze. Heerlijk ontspannend klinkt het. En dat is het waarschijnlijk ook voor sommigen onder ons. Die gestolen tijd met en voor de kinderen is ontzettend fijn. Dat ondervond ik vorig jaar ook toen ik technisch werkloos was.
Maar voor het merendeel van de mensen is het de hel. Hoe blijf je dit trekken als je moet werken? Het wettelijk Belgisch verlofstelstel voorziet 20 dagen vakantie per werknemer. Dit is verre van voldoende om alle schoolvakanties te coveren, laat staan alle coronaverloven die we in onze strot krijgen geduwd. Akkoord. De volksgezondheid gaat voor. Daar ben ik absoluut mee eens. Het wordt tijd dat we met dat rotvirus komaf maken. Maar hoe lost de werkende ouder dit op? En wat met hun mentale gezondheid?
Uit een studie van de KU Leuven blijkt dat ons land één van de koplopers is in parentale burn-outs. Dit verwondert me niet. Het professioneel – en privéleven lopen voor velen van ons door elkaar het laatste jaar. Thuiswerk is verplicht en nu weer de scholen gesloten zijn, moet je een multitasking pro zijn om alles in orde te krijgen. Je werk op een deftige manier doen terwijl je ook nog de kinderen moet animeren… het is een onmogelijke klus!
Gooi daar nog wat angst bovenop en het is stress all over. Angst om Covid-19 krijgen. Om het door te geven. Om je job te verliezen. Om je zaak te moeten sluiten. Dat is een hele hoop angst! Oh, en breng het isolement dat Corona met zich meebrengt ook maar netjes in rekening. Je zou voor minder de pedalen verliezen!
Het is geen lachertje, zo’n burn-out. Het zit niet tussen je oren, zoals wel eens wordt gesuggereerd. Nee, het is een heuse energiestoornis. Eentje dat je onderuit maait en dat je heel moeilijk kan schudden. En toch is het nog steeds geen erkende ziekte, ook al lijden meer den 10.000 Belgen eraan/eronder.
Ik wil het niet, zo’n burn-out. Dus ik doe mijn best om alles te managen en tegelijk ook mijn levensvreugde te bewaken. Geen dag naar zee voor mij. Daar ben ik dan weer te bang voor. (En vooral… waar plas je dan als je daar bent?) Nee. Pootjes omhoog in de tuin, een (jaja) wandeling of spelletje met de kinderen. Alles is goed om mijn moraal hoog te houden.
En jij? Kan het nog wat ‘managen’?
.
.
.
