Paaspauze. Joepie! Mijn kids juichten toen dit in het leven werd geroepen. Extra vakantie, daar zijn zij zeker voor te vinden. Ik daarentegen, wilde enkel gillen! Hoe ga ik dit weer oplossen? Geef toe, het is wel leuk bedacht, zo’n pauze. Heerlijk ontspannend klinkt het. En dat is het waarschijnlijk ook voor sommigen onder ons. Die gestolen tijd met en voor de kinderen is ontzettend fijn. Dat ondervond ik vorig jaar ook toen ik technisch werkloos was. Maar voor het merendeel

Ik vier alles. Verjaardagen van de kinderen, van de hond, van de kippen, van de schildpad. Jubilea van huwelijken, de eerste kus, van overlijdens. Woensdagen. Vrijdagen. Noem maar op. Voor echt alles hang ik slingers. Maar 1 jaar corona. Da’s een moeilijke. Iets weerhoudt me om flessen te knallen en met confetti te gooien. Er valt weinig te vieren aan 365 dagen niet knuffelen, niet afspreken en worstelen met mondmaskers en handgels. Het weer is het duidelijk met me eens. Rege

De coronacrisis. Een vies woord. Coronakak noem ik het al 11 maanden. Want ja, het is kak. De kranten, social media en het nieuws staan al bijna een jaar bol van berichten, speculaties en oordelen over het coronavirus. Stoffen mondmaskers moeten we dragen. Of nee, chirurgische maskers. Of nee, PPF2 maskers. Bubbels van 10. Of nee, bubbels van 4. Of doe toch maar 2. Nachtklok, avondklok, geen sport, 1 sport… Eerlijk, wie kan nog volgen? Waar is de tijd dat Corona nog enkel maa