Jij zit in quarantaine. Ik zit in quarantaine. Het regent besmettingen in onze omgeving. Niemand lijkt te kunnen ontsnappen aan het smerige coronavirus.
Een week zit ik al thuis met 2 covid patiënten. Beiden besmet. Beiden ‘anders’ ziek. Niet doodziek. Al een geluk.
En ik blijf buiten schot. Heel raar. Al 8 dagen leef ik tussen de bacillen. Ik gebruikte mijn gezond verstand toen mijn mans zelftest twee dikke paarse strepen gaf vorige week. Codes aanvragen, afspraken maken, contacten doorgeven… ik deed het allemaal volgens de regels. Want ook ik wil terug normaal leven.
Gedurende gans deze crisis ben ik steeds bereid geweest de regels te volgen. Voor de volksgezondheid. Voor onze toekomst. Maar isoleren, daar doe ik niet aan mee. Daar ligt mijn grens. Het afzonderen van zieken is voor mij net iets te Middeleeuws.
Dus mijn zoontje mag dicht tegen me aan kruipen als hij rilt van de koorts. En mijn man mag tv kijken in ons salon. Krijg ik hierdoor het virus ook, dan is het maar zo…
Waar trek jij de grens?
