Wat is dat toch de laatste weken? Om me heen zijn mensen verdrietig. Jonge mensen worden ziek. Ongeneeslijk ziek. Sterven of ontnemen zich van het leven.
Het grijpt me naar de keel. Mijn hoofd tolt. Ik krijg het niet stil. Hoe oneerlijk is het leven?
Waarom worden twintigers of dertigers geconfronteerd met ziekte, zelfdoding en sterven. Dit zou niet mogen. Hun leven staat in de startblokken. Hun boek vol dromen, is pas geopend. Zij zouden onbezorgd moeten leven. Genieten. Leren. Ontdekken. Lachen. Dansen.
Ziekte, dood en verdriet zouden voor hen in de verre toekomst moeten liggen. Als een puntje aan de horizon dat bijna niet te zien is met het blote oog.
Bah.
Een gigantisch schildgevoel overvalt me. Ik zaag. Over het weer, over koude voeten, over luie kinderen die rommel maken, over een tekort aan me-time… jaja, zelfs over bad hair op een maandag. Al deze kleine onbenullige dingen lijken plots zo stom. Ik heb reeds meer dan een decennium gekregen. Gratis en voor niets. Zonder ziekte, zonder (al te veel) verdriet en quasi zorgeloos. Mijn hart gaat uit naar hen waarvoor het leven een dagelijkse strijd is tegen tegenslag, pijn en zorgen.
De tranen branden in mijn ogen, terwijl ik mijn zoon knuffel. Het schuldgevoel maakt plaats voor dankbaarheid. Oh boy… wat voel ik me gezegend.
Besefte ik dat maar elke minuut van de dag.
