Drie dagen klein verlet kreeg ik toen ons mama overleed. Ja ja, je leest het goed. Drie dagen. ‘Vrij te kiezen’, vertelde mijn toenmalige werkgever trots alsof het een gunst was. Nou ja, vrij te kiezen… Als ze vallen tussen het overlijden en de begrafenis.
De dag nadat je je dierbare te rusten hebt gelegd, moet je gewoon terug naar kantoor. Dan kan je weer lekker verder gaan. Vreselijk vind ik dat!
Toegegeven. Het ging wel vrij goed met me. Er moesten duizend dingen geregeld worden na het overlijden van mijn mama. Frankeren van rouwbrieven, printen van kerkboekjes, opmaken van lijsten en ga zo maar door. Een begrafenis plannen is een hele klus. En organiseren, dat is mijn ding! Alles moest tot in de puntjes verzorgd zijn. Dit werd haar moment, haar eerbetoon. Het laatste wat we voor mama konden doen. Dit alles samen regelen met mijn gezin, was op zich wonderlijk. Er is altijd veel liefde en steun geweest bij ons thuis. En op die paar dagen nog net ietsje meer.
Ik heb genoten van de kerkdienst van mama. Ik hou van het verzamelen van momentjes. In potjes in mijn hoofd. Mooie momentjes, warme momenten. En dit was zo’n momentje Al die warme steun van mensen die haar graag zien, gaf kracht. Kracht om haar los te laten, om verder te gaan. De kerk zat afgeladen vol. (the good old days, pré-corona) En ook dat deed deugd.
De dag na de begrafenis had ik plots geen kracht. Ik kon niet uit bed. Wou enkel huilen. En slapen. Alle verdriet kwam plots tevoorschijn. Uit het niets, als een golf die je snoeihard op het strand kwakt. De luttige 3 dagen klein verlet hielpen geen fluit. Volgens ‘het systeem’ moesten deze echter volstaan. Maar niets was minder waar.
Ik gaf mezelf dan maar een deadline. Om even te bekomen. Te slapen. Te huilen. Te rouwen. Een week sliep ik, huilde ik en zocht ik mezelf. En dat is ok. Rouw is serieuze arbeid, dat las ik in het boek van Manu Keirse. En ondervond ik jammer genoeg aan de lijve. Afscheid nemen heeft tijd nodig…
En nu, meer dan 4 jaar later voel ik soms nog golfjes van verdriet. Ze zijn kleiner en slaan me minder hard neer. Maar ze zijn er. Af en toe. Uit het niets. Hartverscheurend en pijnlijk priemend. Vandaag was zo’n dag. En dat is ok.
