Ik ben een perfectionist. Mooi woord vind ik zelf. Maar vaak in het eerder een last dan een zegen.
Tientallen idee-fixen leven in mijn hoofd. Alles heeft zijn plaats. Voor het slapengaan moeten de dekentjes bij de dekentjes en de tv kastjes netjes naast elkaar op de kast. De wasmand moet na het weekend leeg. Ook de strijk mag niet hoger groeien dan de bovenkant van de mand. Eten in de week moet steevast vers. Mijn praktijk is verlucht voor en na elke coachee. De lijst is eindeloos. En dat geeft soms stress. Mijn hoofd lijkt sommige dagen op een luchtballon. Mijn lichaam kraakt en piept onder de hoge eisen die ik mezelf opleg.
Gezond is dit niet echt. Daar ben ik me van bewust. Maar als ik ’s avonds mijn dag overschouw en alles is zoals het moet, geeft het me toch een enorme rust.
‘Hoe neurotisch is dit?’ Stel ik mezelf de vraag als ik de vorige paragrafen terug lees. Maar dit ben ik. Niemand legde mij ooit deze hoge eisen op. Dit deed ik zelf. En als ik dit wil veranderen, zal ik dit zelf moeten doen. Ik en enkel ik heb dit gedrag aangeleerd. En enkel ik kan het afleren.
Want hé… wat is het ergste dat er kan gebeuren als de dekentjes in de zetel blijven?
Ik vertel het je morgen. Want vandaag doe ik het anders.
