Ik krijg ze vaak in mijn praktijk, de ouders van pubers. Even vaak zijn ze ten einde raad. Wat doe ik toch met die pubers!? In de intake hoor ik dan wat er mis loopt of anders moet. Doorgaans zijn het geen onoverkomelijke issues die mits wat bijsturing en duidelijke grenzen, zo weer op het padje lopen. Ook vind ik de vreselijke pubers – zoals ze dan omschreven worden – doorgaans niet zo afschuwelijk. Ze zijn groot en wijs genoeg om mee te praten. Begrijpen absoluut het standpunt van hun ouders. Ze zijn gewoon op zoek, naar zichzelf, naar wat zij willen. En dit alles onder invloed van een goede dosis hormonen. Meer is het niet. Eitje, vond ik steeds. Nu ik zelf te maken krijg met pubergedrag, liggen de kaarten echter wel wat anders. Oh boy! Pubers kunnen inderdaad vreselijk zijn! Ook ik balanceer meer dan eens per week op een slappe koord. Wat vroeger hielp in de opvoeding, werkt nu voor geen meter. Moet ik nu straffen of net belonen? En doe ik niet meer kapot door de gsm even af te nemen? Laat ik hen even vrij of stel ik keihard mijn grenzen?
Ik hanteer dus voor mezelf even wat duidelijke regels :
Luisteren helpt altijd. Zonder oordeel. En kalm. Schreeuwen werkt altijd averechts.
Zoek samen naar een oplossing, waar zowel de puber als de ouder – ikzelf- zich goed bij voelt. Beiden water bij de wijn geeft een mooi evenwicht.
Leg uit waarom iets niet mag.
Stel grenzen. Dit mag. Dit niet. En zeg ook waarom.
Laat je puber soms gewoon dwars doen/zijn. Ook dat is gezond.
Maar bovenal : volg je hart. Dat is nooit fout!
Ziezo, hier raak ik wel al een eind ver mee.
Hulp nodig om om te gaan met je pubers? Reach out.
0
Bereikte mensen
2
Betrokkenheidsacties
–
Distributiescore
Bericht boosten
22