Gisteravond zaten we - naar wekelijkse gewoonte op zondagavond - met onze kinderen samen in de zetel. De jongste was youtube filmpjes aan het kijken over jagende krokodillen. Antilopen die na een lange reis eindelijk hun dorst konden lessen, werden op gruwelijke wijze uit elkaar getrokken. Wat een vreselijke beelden! Dat vind ik althans. Mijn zoon daarentegen, vindt dit leerrijk. Hij mompelde iets van de cirkel van het leven toen ik hem erover aansprak en keek geboeid verder. Zijn (half)broer was een spelletje aan het spelen op zijn Nintendo Switch. Mensen overhoop rijden en schieten. Ook ontzettend educatief verantwoord!?
Terwijl keken mijn man en ik naar het journaal. Wat we daar te zien kregen was echter niet beter dan dierlijke slachtpartijen en hit-and-run scènes. Wat een hoop ellende is er weer in de wereld!? Afghaanse ouders staken hun kinderen in de lucht in de hoop dat de soldaten aan de luchthavenmuren hen zouden aanpakken. Dat ze een kans zouden hebben op een beter leven, nu de Taliban de macht heeft gegrepen. Gezinnen werden uit elkaar gerukt. Moeders met baby’s doken voor de kogels. Afschuwelijk mensonterende beelden.
Deze deden zelfs mijn kinderen van hun schermen opkijken. Met grote ogen keken ze naar de hartverscheurende beelden. ‘Wat doen die mensen, mama?’ ‘Waarom steken die papa’s hun baby’s in de lucht en huilen ze?’ De ene vraag na de andere werd op mij en mijn man afgevuurd. Hier moesten we even bij stilstaan en over praten met hen.
Mijn man legde hen uit wat er juist gebeurd is in Afghanistan. En waarom al die mensen proberen te vluchten. De stilte van onze kinderen vulde de kamer. Beiden stelden vragen en drukten hun angst uit. ‘Kan dit hier ook gebeuren, papa?’ ‘Ik zou niet gescheiden willen worden van jullie.’
Jaren probeerde ik mijn kinderen af te schermen van de ellende in de wereld. Dit om hen een onbezorgde kindertijd te geven. Zij moesten vrolijk zijn en zich geen zorgen maken over natuurrampen, oorlog en hongersnood. Maar nu ze groter worden, is nood aan dialoog absoluut noodzakelijk. Het is niet de ver-van-mijn-bed show. Nee, ook mijn kinderen ervaren angst hierover. Ook kinderen hebben nood aan de waarheid. En het is onze taak als ouders om hen deze mee te geven, samen met een hele hoop liefde en geruststelling. Om hen weerbaar en empathisch te maken. Want zo, en enkel zo, gaan ze opgroeien zonder angst. Maar wel een goede dosis weerbaarheid, besef en dankbaarheid.
Heb je wat hulp nodig om je kinderen gerust te stellen?
Reach out.
#kindercoach #kindercoaching #pratenmetkinderen #dialooghelpt #oorlog #kinderangst #angst #verdriet #afghanistan #helpafghanistan #vluchtelingen
