Ze zat wat ongemakkelijk naar haar wriemelende handen te kijken. Ik gaf haar even een momentje.
Ze was een pientere meid van 14 jaar. Haar blonde lokken bedekten haar gezicht. Haar handpalmen zweetten. Dat merkte ik goed. Ook haar wangen kleurden knalrood.
Toen ik vroeg waarom ze hier was, haalde ze haar schouders op. ‘Omwille van het pesten, zeker?’, zei ze aarzelend na een tijdje. Nog steeds had ze me niet aangekeken.
Ik laste een stilte in. Even wat ademruimte. Ik polste hoe dat dan wel zat met dat pesten. Ze stak van wal. Boosheid, onmacht en verdriet vulden haar relaas. Dikke tranen rolden over haar wangen. Het gaf me een krop in de keel en pijn in mijn hart. Vreselijk, wat die mooie meid de laatste maanden moest doorstaan!
Pesten is verschrikkelijk. En ontzettend laf. Dat vertelde ik haar. Hier boos en verdrietig over zijn… daar had ze alle recht toe. Ze vertelde in geuren en kleuren wat haar werd aangedaan. Ik werd er stil van. Ook de pesters zijn kinderen. Van dezelfde leeftijd. Met dezelfde verlangens en verzuchtingen als zij. Hoe kan iemand zo wreed zijn voor een ander!?
Ik bleef hameren dat dit gedrag niet ok is. Dat zij niets gedaan heeft dat dit zou kunnen veroorzaken. Want zo gaat dat dan… de gepeste twijfelt en bij elk voorval brokkelt er iets van hem/haar. ‘Ik zal het wel uitgelokt hebben. Het is waarschijnlijk mijn eigen schuld.’
Nee! Het is NOOIT jouw schuld.
Geraakt door dit verhaal? Reach out.
