Al een hele tijd volg ik Lara op instagram, de jonge moeder van 3 die vocht tegen baarmoederhalskanker. Ik bewonderde steeds haar moedige krachtige posts en hoopte in stilte dat er voor haar een mirakel zou gebeuren. Dat de kanker zou verdwijnen en dat ze haar happily-ever-after kreeg. Dat zou pas mooi zijn! Dit gebeurde echter niet. Vorige week verloor Lara haar strijd en sliep ze in. Dit raakte me diep. Gek eigenlijk… ik kende haar niet persoonlijk. En toch kreeg ik een krop in de keel en kippenvel bij het nieuws van haar heengaan.
Gisteren volgde ik dan ook haar afscheid via livestream. Hoe pijnlijk mooi. Tranen rolden over mijn wangen. Concentreren op mijn papierwerk lukte niet langer. Vriendinnen en familie lazen anekdotes voor en er werden foto’s geprojecteerd. Wat een wonderlijke ode was dit!? Vrolijke foto’s van haar en haar kinderen. Liefdesfoto’s met haar man. Gekke selfies met vriendinnen. Allen gelijkaardig aan mijn foto’s op mijn GSM. Wat een vitale mooie jonge vrouw! Wat een prachtig gezin! Hoe oneerlijk is dit!? Ik voelde me instant dankbaar dat ik al 6 jaar meer gekregen had dan zij. Dat ik mijn (plus)kinderen mag zien opgroeien. Jammer dat ik dit niet elke dag besef!
Ook vandaag zit Lara de ganse dag al in mijn hoofd. Ik denk aan haar naasten en voel wat ze doormaken. De leegte die een verlies achterlaat, kruipt onder mijn vel.
Het is zo. Na de begrafenis kan het helen beginnen. Dat was bij mij ook zo. En de weg is lang. En hobbelig. En net zoals wij, zullen Lara’s naasten hun verdriet overleven. En terug gelukkig zijn. Zij kunnen dat. Dat weet ik zeker. Ik hoop dat ze de kracht vinden om alles uit het leven te halen, zoals zij dat deed. Zoals ik doe. Want het leven is kostbaar. En kort. En Lara heeft gelijk. Liefde is echt alles!
Het ga je goed, lieve Lara. Je raakte meer harten dan je ooit kon denken.
Slaap zacht.
Comments