Gisteren las ik een artikel over huiselijk geweld. Meer bepaald over de impact van corona hierop. De hulplijn 1712 kreeg in 2020 maar liefst 49% meer oproepen dan 2 jaar ervoor. Dit cijfer doet me huiveren. Ook brengt het me terug naar 2007, toen ook ik letterlijk schreeuwde om geholpen te worden.
Amper één maand woonde ik met hem samen. Dolverliefd was ik. Hij was een indrukwekkend iemand. Iemand waar je naar kijkt. Een opvallende verschijning. Hij deinsde voor niets terug en gaf niet om wat anderen dachten. Dat intrigeerde me van het prille begin. Ik bewonderde hem. Hij was wat ik niet was. Heerlijk anders.
Toegegeven. Hij was wat labiel, dat was me wel eerder opgevallen. Maar wie had er nooit es een baaldag? Ook dronk hij soms wat veel. Maar wie laat nooit alle remmen los? Ik veegde resoluut alle signalen onder de mat. Tot er niets meer bij kon.
Daar zat ik dan. Onderaan de trap in mijn ouderlijk huis. Een 27- jarig hoopje ellende. Doodsbang. Beschaamd. Vernederd. Gebroken. Vier weken was voldoende om te transformeren van Dr. Jekyl in Mr. Hyde. Hij behandelde me als vuil. Vernederde me. Schreeuwde. Gooide met spullen. Bleef nachten weg. Kneep mijn keel toe. Sloeg me tegen de muur. En sloot me op. Dit trok ik niet.
Ik verliet hem, met pijn in mijn hart en de daver op het lijf. Maanden heeft het geduurd voor ik weer kon ademen. Met behulp van mijn familie en een therapeut ruimde ik het puin van mijn leven. Dit was niet mijn schuld. Ik deed niets verkeerd. Dit was mij aangedaan. Waarom? Daar heb ik nog steeds geen antwoord op.
Ik ben geen slachtoffer, althans niet meer. Angst beheerst mijn leven niet meer. Schaamte heb ik niet langer. De wonden zijn genezen. De littekens het bewijs.
Huiselijk geweld heeft geen stereotype karakter. Het is niet eigen aan laaggeschoolden of lagere sociale klassen. Het is iets van alle leeftijden, alle lagen van de bevolking en alle huidskleuren. En het overkwam mij.
Herken je jezelf in mijn verhaal? Reach out!
Delen doet helen.
