‘In wat voor een wereld leven wij?’ Ik verafschuwde die uitspraak als twintiger. Enkel ‘oude’ mensen zagen overal gevaar en akelige dingen en enkel zij ademden cynisme. De wereld was voor mij een magische plaats vol ongerepte wonderbaarlijke avonturen, waar ik heel graag van wou proeven. Dit laatste is nog steeds zo, zonder twijfel. Maar ik moet bekennen dat ik gisteren dezelfde uitlating deed na het bekijken van het nieuws.
Ik ben niet zo’n fan van het nieuws. Een dertig minuten durende opeenvolging van ellende, daar pas ik voor. Dank u, maar toch maar niet. Ik doe liever een ommetje met de hond of plof in de zetel met een goede film. Zelden vind je mij voor het 19 uur nieuws.
Oorlog, haat, verkrachting, mishandeling. Het journaal stond bol van huiveringwekkende feiten. Mensen zijn wreed en gruwelijk. Ze haten elkaar alsof het heel normaal en gerechtvaardigd is. En dat is het niet! Ik geloof in de goedheid van de mens. Waarschijnlijk is dat ietwat naïef en kinderlijk. Maar ik geloof erin.
‘Wie goed doet, goed ontmoet.’ Dat tracht ik door te geven aan mijn (plus)kinderen. Geen eenvoudige klus tegenwoordig. Ook zij worden immers op jonge leeftijd reeds geconfronteerd met de harde realiteit. Pesten, cyberpesten… elk kind komt er wel es mee in aanraking. Op school kijken ze ook dagelijks kindernieuws. Uit noodzaak. Hoe graag ik het anders wil, ook kinderen moeten weten wat er speelt in de wereld. Om weerbaar te worden. Om de pedalen niet kwijt te raken. En om – net als ik- te blijven geloven in de goedheid. Want het is nodig, dat kader, die toelichting bij gebeurtenissen. Kinderen hebben het recht te weten in wat voor een wereld zij opgroeien. Ze hebben recht op de waarheid, op ieders niveau.
Dus wees eerlijk. Praat met je kinderen. Kader. Interpreteer. Maak hen weerbaar. Voor hen. Voor hun toekomst.
Hulp nodig hierbij? Reach out.
