Mijn hoofd zit vol. Ken je dat gevoel? Hoe hard je ook rent, je blijft jezelf voorbij lopen.
Nog niet zo lang geleden verlangde ik naar de grote vakantie. Naar de rust die deze periode met zich mee zou brengen. Geen examenstress of schoolreizen meer. Weg met al dat gedoe. Enkel genieten. Hoe naïef was ik? Of ben ik gewoon vergeetachtig?
Ik ben nochtans al lang genoeg moeder om te weten dat rust een utopie is in de vakantie. Een kamp hier, een kamp daar. En elk kind liefst nog op een andere locatie. Rennen om tijdig op het werk te zijn om in te springen voor een collega. Door de dag ploeteren en rennen om de kinderen op te halen zodat ze niet te lang in de na-opvang dienen te blijven. Dan proberen mijn hongerige beren – van spelen krijg je reuzehonger- een deftige maaltijd voor te schotelen. Sommige dagen coach ik nog wat cliënten ’s avonds, vouw ik nog wat was of doe onze berg strijk om daarna bekaf in de zetel te ploffen.
Geen vriendinnenmomentjes of soldenuitstapjes voor mij deze zomer… Rust? Yeah right. Maar wel blije voldane gezichten na ravotten met vriendjes. En daar doet moeder het wel voor. Dus ik geef nog even een paar weken gas. En dan ga ik echt in vakantie. Even niet rennen. Geen kampjes. Wat gezinstijd en ik-tijd. Ik tel af!
Herkenbaar? Raise your hand!
Comments