Deze tijd vorig jaar lag ik met mijn beentjes in de zon. Muziekje op. Relax.
Dat zit er niet in vandaag. Want het regent. Alweer.
Dus ik mest wat kasten uit. Poets de koelkast want ze ruikt verdacht naar witte wijn. Ik ververs de lakens, om vanavond dat heerlijk klein geluksgevoel te hebben. Tussendoor jongleer ik met de was van de wasmachine naar de droogkast en haal mijn naaidoos boven. Niet dat ik goed kan naaien, allesbehalve. Maar die losgekomen zoom van de short van mijn zoon ligt al lang op wat liefde te wachten. Deze druilerige ‘herfstige’ lentedag lijkt me ideaal. Ik heb niets anders om handen. (ook al lonkt de sofa al de ganse dag naar me)
Mijn man doet kleine klusjes. Iets met lampen, watermeters opnemen en trapladdertjes.
Wij hebben traditionele genderrollen, bedenk ik me terwijl ik dit neerpen. Geen idee hoe dat komt. We hebben nooit taken verdeeld. Het is zo gegroeid, neem ik aan. En komt allicht ook voort uit onze opvoeding. Mijn schoonmoeder was thuisblijfmama voor haar 5 telgen. Mijn schoonpapa werkte in shiften en ging nog bijklussen om zijn gezin alles te kunnen geven. Mijn mama werkte halftijds terwijl mijn vader lange dagen klopte.
De zorg voor de (plus)kinderen ligt ook voornamelijk op mijn bord. Ik was, strijk, doe boodschappen en kook quasi altijd. Mijn man maait het gras, zet de vuilbakken buiten en weet alles van de technische spullen in ons huis.
Ik ben absoluut een feministe. Mannen en vrouwen zijn voor mijn part gelijk. Maar evenzeer ben ik voorstander van mijn ‘alles het werkt, is alles goed’ principe. Ik hou niet van hokjes en labels. Wel van buikgevoel en rust in de kop. Traditionele genderrollen, om dan toch de verdeling te benoemen…het werkt voor ons. En dat is ok.
Doe jij het anders? Ook dik ok.
Teamwork. Daar draait het voor mij om.
En nu plof ik in de zetel. Game over. Team luie sofaplanten.
