‘Doe es even normaal!’ Dit riep een jongen deze morgen aan de schoolpoort tegen zijn klasgenootje. Ik hield de twee even in de gaten. Benieuwd wat de reactie zou zijn. En hoe de ene zich dan ‘normaal’ zou gaan gedragen. Ik begreep het niet. Geen van beiden deed iets spectaculairs, iets ‘anders’.
Normaal doen. Wat is dat? En hoe doe je dat dan? Ik heb geen idee!
Ik vroeg het aan google, mijn reflex met veel dingen waar ik geen antwoord op weet. En ja hoor, er is een definitie : Normaal is datgene wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt of dat wat de meeste mensen doen. Het wijkt niet af van de gangbare praktijk, ofwel iets verloopt volgens de regel. Wat precies als normaal wordt gedefinieerd hangt dus af van de omstandigheden en is vaak cultuurgebonden.
Veel wijzer word ik er niet van. Normaal is wat de meeste mensen doen?
Ik vind mezelf vrij normaal. Of ja, meestal toch. Mijn zoontje zegt me vaak dat ik wat gek ben. Is dat dan normaal? En wie bepaalt dan wat normaal is? ‘De meeste mensen’, wie zijn dat? En waarom bepalen zij dat dan?
Help! Zo geraak ik nergens.
Dus ik maak dan maar mijn eigen definitie. Normaal is wat ik zelf goed vind, wat jij goed vindt voor jezelf. Iemand bezwaar tegen deze stelling? Ik ben ik. Ik heb rare kronkels. Gekke gewoontes. En daar ben ik net fier op. Die maken mij mij. Dus normaal is gewoon ik. Gewoon jij. Zo moeilijk was dat dus niet.
コメント