Mijn zoontje en mijn mama waren 2 handen op 1 buik. Oma was reeds geruime tijd ziek toen Aaron geboren werd. Rennen en ravotten heeft ze nooit kunnen doen met hem. Jammer genoeg. Toch was er die diepe mooie band tussen hen. Aaron kon uren met oma zitten puzzelen, gewoon op haar schoot. Hij hielp haar ook van toen ie heel klein was. Oma recht helpen, haar stok geven of haar looprek vasthouden. Het was alsof hij haar begreep.
Zijn verdriet was dan ook groot toen oma overleed. Hij kon het geen plaatsje geven. ‘Wil oma dan niet bij ons zijn?’ Hartbrekend. Verschillende sessies bij de kindertherapeut hielpen om zijn verdriet ietwat te kunnen plaatsen. Ook praatten en praten hij en ik vaak over mama. Dan huilt hij en ik ook. En we knuffelen. Veel knuffelen.
Afgelopen zondag gingen we – na lange tijd- oma nog es bezoeken op het kerkhof. Oma’s assen werden uitgestrooid onder de mooiste boom van gans het kerkhof. Ikzelf heb zelden de behoefte om de boom te bezoeken. Voor mij is ze daar niet meer. Voor Aaron is het tegendeel waar. Hij wil wel graag naar de omaboom. En dat is ok!
We kochten een nieuw beeldje voor oma. Twee hertjes, die dicht bij elkaar liggen. Als kadootje, omdat we aan haar denken en van haar houden. Fier droeg Aaron de hertjes naar de strooiweide. Hij kent de weg met zijn ogen dicht. Ik keek naar hem terwijl hij resoluut op zijn doel afging. Wat bewonderde ik mijn kind! Wat een liefde. Oma zou zo fier zijn!
