De coronacrisis. Een vies woord. Coronakak noem ik het al 11 maanden. Want ja, het is kak.
De kranten, social media en het nieuws staan al bijna een jaar bol van berichten, speculaties en oordelen over het coronavirus. Stoffen mondmaskers moeten we dragen. Of nee, chirurgische maskers. Of nee, PPF2 maskers. Bubbels van 10. Of nee, bubbels van 4. Of doe toch maar 2. Nachtklok, avondklok, geen sport, 1 sport…
Eerlijk, wie kan nog volgen? Waar is de tijd dat Corona nog enkel maar een lekker biertje was dat je met een hoop vrienden dronk na een BBQ in de tuin? Of op café. Oh café, wat een wonderbaarlijke plaats. Weet je het nog? Die magische plaats waar je op vrijdag- of zaterdagavond een pintje of een cava’ke ging drinken met vriendinnen. Even de druk van de ketel. Lachen, zeuren over werk of onze kinderen (of onze man) en in de late uurtjes steevast een danske placeren.
Maar dat alles mag nu ‘even’ niet. En dat begrijpt iedereen. Niemand wil ziek worden of -nog erger- iemand anders besmetten. Want iedereen heeft wel een geliefde die kwetsbaar is. Een ouder of kind met een onderliggende aandoening of een oma die je zo lang mogelijk bij je wil hebben. Dus we blijven binnen of op anderhalve meter. En we proberen er het beste van te maken. Iedereen op zijn manier.
Er zijn nog steeds veel fijne dingen die niet verboden zijn. Lachen, zingen, dansen (in uw woonkamer dan toch), wandelen (joepie, weeral), bellen, skypen, meeten, zoomen,…
Net zoals elke crisis, gaat ook deze weer voorbij. En dan kunnen we weer knuffelen en samen op restaurant. Dus hang in there!
De regenboog zal nog nooit zo mooi zijn geweest… na de kak.
