Ik ben een (plus)ouder. Dit is de essentie van mijn ‘ik’. Of toch grotendeels.
Ik neem mijn ouderrol heel au sérieux. Dat is mij aangeleerd. Dat heb ik als kind, als tiener, als jongvolwassene en als volwassene steeds zo mogen ervaren. Voor mij is het dus eenvoudig. Ik hoefde maar te kopiëren wat ik gezien heb van mijn mama en papa. COPY-PASTE. Eenvoudiger kan niet.
Voor velen onder ons is het echter een gans ander verhaal. Sinds ik mijn praktijk heb, sta ik versteld van de veerkracht van mensen. En van de gruwel waarin sommigen dienen op te groeien. Vaak kreeg ik een krop in de keel als mensen in mijn sofa vertelden van hun vreselijke jeugd.
Pijnlijk mooi. ‘Mooi?’, hoor ik je denken!? Ja, mooi. Knap, bewonderenswaardig dat mensen hier over kunnen of willen vertellen. Dat zegt veel over de persoon en de richting waar iemand heen wil. Want dat moet zwaar zijn, loodzwaar, om zulke zaken terug boven te halen. Om te erkennen…
Dit overkwam jou. Dit werd jou aangedaan. Niets hiervan is jouw schuld. Al wat jij kan doen, is het beter doen. Anders doen. Met vallen en opstaan. En met wat hulp… Ik herhaalde dit alles al menig keren.
En velen doen het. Wonderlijk vind ik dat. Ze gebruiken hun (slechte) jeugd als kracht. Om hun kinderen een beter leven te geven. Een mooie toekomst. Met liefde en steun.
Voor hen… een applaus. Een welgemeende proficiat. Ik ben zo fier op jou. Want jij zorgt ervoor dat jou kinderen enkel COPY-PASTE dienen te doen.
Voel je je aangesproken?
Reach out.
