Vaak genoeg dacht ik mezelf te kennen. Goed kennen. Door en door. Van het puntje van mijn haar tot het topje van mijn tenen.
Ik ben heel out-going. Heel aanwezig, zoals ik wel al hoorde. Overal zoek ik contact met mensen. Ook ben ik empathisch, een eigenschap waar ik best fier op ben. Maar ook eentje dat me soms in de weg zit. Als een spons slurp ik andermans stress, die me dan parten speelt later. Plotse veranderingen brengen me soms uit mijn evenwicht. De controlefreak in mij is dan even in de war. Ik ben een bemiddelaar. Een pleaser. Een gever. Een optimist. Een veeleisende echtgenote. Een overbezorgde moeder. Maar ook soms een uitsteller. Dan wil ik onder het deken kruipen en wachten tot de kust veilig is…. Dit ben ik. Ziezo, ik ken mezelf.
En dan gebeurt er iets. En sta ik versteld. Versteld van mijn eigen reactie, van mijn tegenstrijdig gevoel. Dit deel van mezelf ken ik niet. Een blinde vlek heet dat dan. Een ander ziet die eigenschap doorgaans wel. Jij niet. Vreemd, maar iedereen heeft ze, die blinde vlek(ken).
Na het overlijden van mijn mama kon ik uren starend in de schommelstoel zitten wiebelen. Hoe hard ik hou van mensen om me heen, plots wilde ik niemand zien of horen. Ik sloot me af. Vriendinnen waren bezorgd en stuurden lieve berichtjes. Aan steun en liefde had ik geen tekort. Maar ik wilde het even niet. Geen bezoek. Geen gesprekken. Niets… enkel leegte en stilte. En iedereen gunde me dat, want ze wisten dat ik het nodig had. Verbaasd was ik, dat ik zo op de dood van mijn mama reageerde.
Hoe vreemd ook dat net dan dat onbekend stukje van mezelf werd blootgelegd. Ik omarmde deze openbaring. Dankzij mijn mama kende ik mezelf weer iets beter. Pijnlijk mooi.
Ken jij je blinde vlek(ken)?
Comments