Onlangs botste ik op een (Covid Safe) festival op Elke. Zij en ik waren tijdens onze vrijgezellentijd onafscheidelijk. We leerden elkaar kennen op de avondschool, net toen we beiden een relatiebreuk achter de rug hadden. Het klikte onmiddellijk. Elke en ik leken in vele opzichten op elkaar en dat schepte een band. Samen beleefden we de gekste avonturen.
Uitgaan deden we steevast samen. Op zondag vond je ons op een terras of kuierend in de winkelstraat. Elke en ik waren gek op elkaar. Best friends forever!
Elke leerde een fijne man kennen en trouwde met hem. Het was een wonderlijk huwelijksfeest, waar ik een plaatsje aan de eretafel kreeg. Ze was gelukkig. En ik dus ook. Kort nadien leerde ik mijn man kennen. Ook met zijn viertjes konden we het prima vinden. Een BBQ hier, een etentje daar. Het was altijd gezellig.
Na een tijd verwaterde het contact. Ergens lieten we elkaar los. Elke ging rechts. Ik links. Onze levens liepen langs een ander spoor. En de afstand vergrootte. Dit maakte me soms triest. Vaak genoeg heb ik de telefoon willen nemen, maar ik deed het nooit.
En plots is er een decennium voorbij. En bots je op elkaar. Een omhelzing en een kus volgen. Gemeend en warm. Een korte update wordt gewisseld. ‘De kinderen worden groot. Het leven is hectisch.’ We spreken zeker een keer af! Daar sloten we mee af.
Maar ook dat gaat niet gebeuren. We lieten elkaar los al die jaren geleden en de band is verdwenen. En dat is ok. Ik ben ok. En Elke is ok. De mooie herinneringen blijven mooi. Ons spoor is nog steeds mooi, elk apart dan.
Comments