Ze zat wat zenuwachtig om zich heen te kijken, haar handen wriemelend in haar schoot. ‘Ik weet niet goed wat ik hier doe’, begon ze. Ik zweeg en liet haar tot rust komen. Ze staarde naar haar handen en er liep een traan over haar wang. Ik zette in stilte de doos kleenex voor haar neer. Daar dient die doos voor, bevestigde ik. Ze was verdrietig. En dat was stom. ‘Het was niet eens een baby. Althans nog niet.’ Dertien weken was ze toen een miskraam kreeg drie maanden geleden. E

Kerstmis loert achter het hoekje. De pakjes liggen onder de boom. Het kerstmaal wordt voorbereid. Samen met onze familie rond de boom, met een hapje en een glaasje. Heerlijk vind ik die gezelligheid. Al voor de vijfde keer zal mama’s stoel aan de kersttafel leeg blijven. Haar lege plaats is geen scherpe pijnlijke leegte meer. Eerder een warme melancholische. Eerlijk waar, de mooiste dagen van het jaar blijven raar zonder haar. Maar het samenzijn, onder het goedkeurend oog van

Mijn zoontje en mijn mama waren 2 handen op 1 buik. Oma was reeds geruime tijd ziek toen Aaron geboren werd. Rennen en ravotten heeft ze nooit kunnen doen met hem. Jammer genoeg. Toch was er die diepe mooie band tussen hen. Aaron kon uren met oma zitten puzzelen, gewoon op haar schoot. Hij hielp haar ook van toen ie heel klein was. Oma recht helpen, haar stok geven of haar looprek vasthouden. Het was alsof hij haar begreep. Zijn verdriet was dan ook groot toen oma overleed.

Drie dagen klein verlet kreeg ik toen ons mama overleed. Ja ja, je leest het goed. Drie dagen. ‘Vrij te kiezen’, vertelde mijn toenmalige werkgever trots alsof het een gunst was. Nou ja, vrij te kiezen… Als ze vallen tussen het overlijden en de begrafenis. De dag nadat je je dierbare te rusten hebt gelegd, moet je gewoon terug naar kantoor. Dan kan je weer lekker verder gaan. Vreselijk vind ik dat! Toegegeven. Het ging wel vrij goed met me. Er moesten duizend dingen geregeld

Al een hele tijd volg ik Lara op instagram, de jonge moeder van 3 die vocht tegen baarmoederhalskanker. Ik bewonderde steeds haar moedige krachtige posts en hoopte in stilte dat er voor haar een mirakel zou gebeuren. Dat de kanker zou verdwijnen en dat ze haar happily-ever-after kreeg. Dat zou pas mooi zijn! Dit gebeurde echter niet. Vorige week verloor Lara haar strijd en sliep ze in. Dit raakte me diep. Gek eigenlijk… ik kende haar niet persoonlijk. En toch kreeg ik een kro

4 jaar geleden – op 30 mei - liet ons mama het leven los en vice versa. Gisteren vierden we dus feest, voor haar. Net zoals we dit voorheen deden. Met toeters en bellen, maar nu dus al 4 jaar zonder haar. Multiple Sclerose. Chique woord voor een heel vies beest. Eentje dat je aftakelt en stukje per stukje je waardigheid en levenskwaliteit opeet, tot er niets meer overblijft. En zo voelde zij het ook. Ze vroeg om euthanasie. Ze vroeg vrijwillig om haar leven te beëindigen. Nu