Gisteravond zaten we - naar wekelijkse gewoonte op zondagavond - met onze kinderen samen in de zetel. De jongste was youtube filmpjes aan het kijken over jagende krokodillen. Antilopen die na een lange reis eindelijk hun dorst konden lessen, werden op gruwelijke wijze uit elkaar getrokken. Wat een vreselijke beelden! Dat vind ik althans. Mijn zoon daarentegen, vindt dit leerrijk. Hij mompelde iets van de cirkel van het leven toen ik hem erover aansprak en keek geboeid verder.

‘In wat voor een wereld leven wij?’ Ik verafschuwde die uitspraak als twintiger. Enkel ‘oude’ mensen zagen overal gevaar en akelige dingen en enkel zij ademden cynisme. De wereld was voor mij een magische plaats vol ongerepte wonderbaarlijke avonturen, waar ik heel graag van wou proeven. Dit laatste is nog steeds zo, zonder twijfel. Maar ik moet bekennen dat ik gisteren dezelfde uitlating deed na het bekijken van het nieuws. Ik ben niet zo’n fan van het nieuws. Een dertig min