‘Wanneer afgeweken wordt van algemeen geaccepteerde regels en wetten spreekt men van ongewenst of grensoverschrijdend gedrag. ‘ Dit zegt Wikipedia althans. Geaccepteerde regels… wat zijn dat dan? En wie heeft deze geaccepteerd? Is iedereen daar ook mee akkoord? Wie bepaalt wat ok is en wat niet?! Bij vele vormen van grensoverschrijdend gedrag is er geen discussie. Zo denk ik bij voorbeeld aan aanranding, stalking, incest of verkrachting. Absoluut, zonder enige twijfel onaanva

Vol bewondering en met een grote krop in de keel keek ik gisteren naar de moedige getuigenissen van de mannen en vrouwen in Taboe op de VRT. Hoe vreemd is het dat een 'onvervulde kinderwens' zich anno 2022 nog steeds in de taboesfeer bevindt!? Waarom praten mensen hier niet (graag) over? Waarom hangt rond dit onderwerp nog zo een grote schaamte? Er zijn geen schuldigen in dit verhaal! Geen zondebok! Niemand heeft schuld aan het minder vruchtbaar of onvruchtbaar zijn! Het over

Kerstmis loert achter het hoekje. De pakjes liggen onder de boom. Het kerstmaal wordt voorbereid. Samen met onze familie rond de boom, met een hapje en een glaasje. Heerlijk vind ik die gezelligheid. Al voor de vijfde keer zal mama’s stoel aan de kersttafel leeg blijven. Haar lege plaats is geen scherpe pijnlijke leegte meer. Eerder een warme melancholische. Eerlijk waar, de mooiste dagen van het jaar blijven raar zonder haar. Maar het samenzijn, onder het goedkeurend oog van

Dingen lopen niet zoals ik wil de laatste 2 weken. Ik word er zo moe van. Werken, online lessen, examenstressjes, koken, wassen, plassen… Ik ben de weg kwijt. Wat ik ook doe, nergens lijkt iets onder controle. Mijn haar staat recht op mijn kop. Dus ik doe wat ik mijn coachees altijd aanraad. Ik sta stil. Neem alles even onder de loep. Is het waar wat ik denk…? Is het overal chaos? En ja hoor. Het is zo! Valt dat even tegen. Overal staat er wel iets in brand. Dus ik probeer l

Een tijdje geleden kwamen ze voor het eerst op mijn sofa zitten. Ze hadden alles netjes voor elkaar. Een fijne goedbetaalde baan, een mooi huis, 2 gezonde kinderen. En toch liep het niet zo lekker tussen hen. Communiceren was moeilijk. Hij luisterde niet en zij zaagde. Ze vormden geen (h)echt team meer en dat gaf hen beiden een triest gevoel. Was er nog iets om op te bouwen? Konden ze de connectie die ze kwijt waren, terugvinden? Tal van vragen vlogen door mijn praktijk tijde

Onlangs botste ik op een (Covid Safe) festival op Elke. Zij en ik waren tijdens onze vrijgezellentijd onafscheidelijk. We leerden elkaar kennen op de avondschool, net toen we beiden een relatiebreuk achter de rug hadden. Het klikte onmiddellijk. Elke en ik leken in vele opzichten op elkaar en dat schepte een band. Samen beleefden we de gekste avonturen. Uitgaan deden we steevast samen. Op zondag vond je ons op een terras of kuierend in de winkelstraat. Elke en ik waren gek op

Drie dagen klein verlet kreeg ik toen ons mama overleed. Ja ja, je leest het goed. Drie dagen. ‘Vrij te kiezen’, vertelde mijn toenmalige werkgever trots alsof het een gunst was. Nou ja, vrij te kiezen… Als ze vallen tussen het overlijden en de begrafenis. De dag nadat je je dierbare te rusten hebt gelegd, moet je gewoon terug naar kantoor. Dan kan je weer lekker verder gaan. Vreselijk vind ik dat! Toegegeven. Het ging wel vrij goed met me. Er moesten duizend dingen geregeld

Het was zomer gisteren. Dat is niemand ontgaan. Heerlijk, die zon! Mijn kids zijn een ganse op sportkamp met vriendjes en er stond een vriendinnenlunch op het programma. Enkel mama’s. Geen kids toegelaten. Ik klapte dus mijn laptop dicht om 12 uur, gooide al de deuren open en zette me in het zonnetje. Samen met mijn 2 vriendinnen genoot ik van een slaatje en een frisse cava. Even wat energie tanken. Want wees eerlijk… de zomervakantie is soms hard werken voor mama. Kinderen e

Al een hele tijd volg ik Lara op instagram, de jonge moeder van 3 die vocht tegen baarmoederhalskanker. Ik bewonderde steeds haar moedige krachtige posts en hoopte in stilte dat er voor haar een mirakel zou gebeuren. Dat de kanker zou verdwijnen en dat ze haar happily-ever-after kreeg. Dat zou pas mooi zijn! Dit gebeurde echter niet. Vorige week verloor Lara haar strijd en sliep ze in. Dit raakte me diep. Gek eigenlijk… ik kende haar niet persoonlijk. En toch kreeg ik een kro

Mijn hoofd zit vol. Ken je dat gevoel? Hoe hard je ook rent, je blijft jezelf voorbij lopen. Nog niet zo lang geleden verlangde ik naar de grote vakantie. Naar de rust die deze periode met zich mee zou brengen. Geen examenstress of schoolreizen meer. Weg met al dat gedoe. Enkel genieten. Hoe naïef was ik? Of ben ik gewoon vergeetachtig? Ik ben nochtans al lang genoeg moeder om te weten dat rust een utopie is in de vakantie. Een kamp hier, een kamp daar. En elk kind liefst nog

Morgen zit het schooljaar er weer op. Hoe snel ging deze rare editie met steeds veranderende coronamaatregelen, mondmaskers, handgels en social distancing? Elk jaar bezorgt het afscheid van een leerjaar me een weemoedig emotioneel gevoel. (Ze worden toch zo groot!) En nu nog net dat tikkeltje meer. Mijn pluszoon Kamiel studeerde gisteren af aan de lagere school. Er was geen groot feest waar alle leerlingen vrolijk een afscheidslied zongen terwijl ze hun uniform vaarwel zeiden

‘In wat voor een wereld leven wij?’ Ik verafschuwde die uitspraak als twintiger. Enkel ‘oude’ mensen zagen overal gevaar en akelige dingen en enkel zij ademden cynisme. De wereld was voor mij een magische plaats vol ongerepte wonderbaarlijke avonturen, waar ik heel graag van wou proeven. Dit laatste is nog steeds zo, zonder twijfel. Maar ik moet bekennen dat ik gisteren dezelfde uitlating deed na het bekijken van het nieuws. Ik ben niet zo’n fan van het nieuws. Een dertig min

4 jaar geleden – op 30 mei - liet ons mama het leven los en vice versa. Gisteren vierden we dus feest, voor haar. Net zoals we dit voorheen deden. Met toeters en bellen, maar nu dus al 4 jaar zonder haar. Multiple Sclerose. Chique woord voor een heel vies beest. Eentje dat je aftakelt en stukje per stukje je waardigheid en levenskwaliteit opeet, tot er niets meer overblijft. En zo voelde zij het ook. Ze vroeg om euthanasie. Ze vroeg vrijwillig om haar leven te beëindigen. Nu

Ouder worden… ik ben er geen fan van. Rimpellijntjes hier en daar, grijs worden, een pijntje af en toe… Ik zit in die fase. Al vroeg gisteren sijpelden de eerste felicitaties binnen. Ik was immers jarig. Vrolijke woorden op mijn Facebookpagina, whatsappberichtjes, kaartjes en een verjaardagslied nog voor ik mijn ogen open kreeg. Heerlijk toch, al die aandacht!? Verjaren is leuk, laat ons eerlijk zijn. Op geen enkele andere dag voel ik me zo geliefd als op 28 mei. Slingers, ba

Deze tijd vorig jaar lag ik met mijn beentjes in de zon. Muziekje op. Relax. Dat zit er niet in vandaag. Want het regent. Alweer. Dus ik mest wat kasten uit. Poets de koelkast want ze ruikt verdacht naar witte wijn. Ik ververs de lakens, om vanavond dat heerlijk klein geluksgevoel te hebben. Tussendoor jongleer ik met de was van de wasmachine naar de droogkast en haal mijn naaidoos boven. Niet dat ik goed kan naaien, allesbehalve. Maar die losgekomen zoom van de short van mij

Vandaag, 17 mei 2021, is het Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie. Ik las zonet een reactie op een artikel over dit onderwerp. Een man vroeg wanneer het de dag van de ‘gewone’ man is, gevolgd door een reeks vloekende en boze emoji’s. Ik staarde naar de woorden op mijn GSM scherm. Heeft hij dit echt durven schrijven? Mijn haar in mijn nek komt spontaan recht te staan van zulke uitlatingen. Hoe vreselijk! Homoseksuelen en transgenders zijn dan geen ‘gewone’ mensen?

Kindjes krijgen. Zo moeilijk is dat niet. Je stopt met de pil en voor je het weet, heb je een buikje. Simpel. Zo ging het dus niet bij mij. Voor ons was het een strijd. Een lange emotioneel uitputtende weg gevuld met tegenslagen, rivieren tranen en talloze doemgedachten. Meermaals gilde ik binnenin toen een tante of oom me op een familiefeest vroeg of ik geen kindjes wilde. We waren toch al even getrouwd. En ik was de kaap van 30 al gepasseerd. Maar gillen deed ik niet, wel g

Als kind was ik gek op mijn lichtroze troetelbeer. Hij had een grote geborduurde regenboog op zijn buik, grote blinken ogen, een hartjesneus en zachte pootjes. En hij rook zo heerlijk. De combinatie van wasverzachter en mijn mama. Uren kon ik aan zijn regenboogbuik snuffelen. Hij was ook altijd goedgemutst. Zijn grote glimlach gaf me vlinders in de buik. En hij hield van mij. Dat zag ik in zijn ogen. Nog steeds ben ik een fan van regenbogen. (en van beren) Zeg nu zelf… wat ee

Gisteren had ik wallen. Grote wallen. Niet van die kleine vochtophopingen onder mijn ogen. Nee, echte zakken die bijna de onderkant van mijn neus raakten. Zo van dat soort dat geen concealer ooit weg krijgt. Enkel een grote zonnebril laat je er ‘normaal’ uitzien. Vreselijk vind ik dat. Niet verwonderlijk echter. Ik kon de slaap niet vatten. Mijn hoofd was zo luid. Ik kreeg het niet stil. Had ik brood uitgelegd voor de brooddozen? En de droogkast… had ik die afgezet? Hoe kon i

20 maart was het Nationale Vriendinnendag. Jaja, met hoofdletters! Rats vergeten dus...Daar baal ik van, nu bijna een maand later. Want ze zijn zo belangrijk, mijn vriendinnen. Ik ben gezegend, want ik heb er veel. En nog belangrijker, ik heb er goeie! Grote, kleine, blonde, bruine, grappige, hilarische, rustige, wijze… ik heb ze in alle soorten. Stuk voor stuk uniek. En stuk voor stuk waardevol! Ze zorgen ervoor dat ik me nooit alleen voel. Waardering, respect en liefde is