Wat is dat toch de laatste weken? Om me heen zijn mensen verdrietig. Jonge mensen worden ziek. Ongeneeslijk ziek. Sterven of ontnemen zich van het leven. Het grijpt me naar de keel. Mijn hoofd tolt. Ik krijg het niet stil. Hoe oneerlijk is het leven? Waarom worden twintigers of dertigers geconfronteerd met ziekte, zelfdoding en sterven. Dit zou niet mogen. Hun leven staat in de startblokken. Hun boek vol dromen, is pas geopend. Zij zouden onbezorgd moeten leven. Genieten. Ler

Afgelopen weekend was het weer zover. Ik was jarig. Hoe grote fan ik steeds ben van de overdosis aandacht en liefde op die dag, zulke angsthaas ben ik om ouder te worden. Dat is geen geheim. Ik had dan ook geen zin in een groot feest of eender welk feest. Wat tijd met ons gezin doorbrengen, wou ik wel die dag. Geen eenvoudige klus, een activiteit vinden voor tieners. Geen zoo of speeltuin kan hen nog boeien. Zo boekte ik dus -met een klein hart- een hoogteparcours, voor 5 pe

Het stormt al een paar dagen. Vreselijk vind ik dat. De angst slaat me om het hart telkens ik de hoge bomen in onze tuin hoor bewegen en het dak hoor kraken. Het liefst zou ik onder het deken kruipen en daar blijven tot alles voorbij is. Tot de rust wedergekeerd is, de lucht terug blauw is en de vogels fluiten. Zo is het ook soms storm in mijn hoofd. Twijfels, onzekerheid, angst en verdriet nemen het over. En ook dan wil ik wachten tot het voorbij is… Mooier dan Tanja Helderm

Kerstmis loert achter het hoekje. De pakjes liggen onder de boom. Het kerstmaal wordt voorbereid. Samen met onze familie rond de boom, met een hapje en een glaasje. Heerlijk vind ik die gezelligheid. Al voor de vijfde keer zal mama’s stoel aan de kersttafel leeg blijven. Haar lege plaats is geen scherpe pijnlijke leegte meer. Eerder een warme melancholische. Eerlijk waar, de mooiste dagen van het jaar blijven raar zonder haar. Maar het samenzijn, onder het goedkeurend oog van

Al een hele tijd volg ik Lara op instagram, de jonge moeder van 3 die vocht tegen baarmoederhalskanker. Ik bewonderde steeds haar moedige krachtige posts en hoopte in stilte dat er voor haar een mirakel zou gebeuren. Dat de kanker zou verdwijnen en dat ze haar happily-ever-after kreeg. Dat zou pas mooi zijn! Dit gebeurde echter niet. Vorige week verloor Lara haar strijd en sliep ze in. Dit raakte me diep. Gek eigenlijk… ik kende haar niet persoonlijk. En toch kreeg ik een kro

Mijn hoofd zit vol. Ken je dat gevoel? Hoe hard je ook rent, je blijft jezelf voorbij lopen. Nog niet zo lang geleden verlangde ik naar de grote vakantie. Naar de rust die deze periode met zich mee zou brengen. Geen examenstress of schoolreizen meer. Weg met al dat gedoe. Enkel genieten. Hoe naïef was ik? Of ben ik gewoon vergeetachtig? Ik ben nochtans al lang genoeg moeder om te weten dat rust een utopie is in de vakantie. Een kamp hier, een kamp daar. En elk kind liefst nog

‘In wat voor een wereld leven wij?’ Ik verafschuwde die uitspraak als twintiger. Enkel ‘oude’ mensen zagen overal gevaar en akelige dingen en enkel zij ademden cynisme. De wereld was voor mij een magische plaats vol ongerepte wonderbaarlijke avonturen, waar ik heel graag van wou proeven. Dit laatste is nog steeds zo, zonder twijfel. Maar ik moet bekennen dat ik gisteren dezelfde uitlating deed na het bekijken van het nieuws. Ik ben niet zo’n fan van het nieuws. Een dertig min

4 jaar geleden – op 30 mei - liet ons mama het leven los en vice versa. Gisteren vierden we dus feest, voor haar. Net zoals we dit voorheen deden. Met toeters en bellen, maar nu dus al 4 jaar zonder haar. Multiple Sclerose. Chique woord voor een heel vies beest. Eentje dat je aftakelt en stukje per stukje je waardigheid en levenskwaliteit opeet, tot er niets meer overblijft. En zo voelde zij het ook. Ze vroeg om euthanasie. Ze vroeg vrijwillig om haar leven te beëindigen. Nu

Ouder worden… ik ben er geen fan van. Rimpellijntjes hier en daar, grijs worden, een pijntje af en toe… Ik zit in die fase. Al vroeg gisteren sijpelden de eerste felicitaties binnen. Ik was immers jarig. Vrolijke woorden op mijn Facebookpagina, whatsappberichtjes, kaartjes en een verjaardagslied nog voor ik mijn ogen open kreeg. Heerlijk toch, al die aandacht!? Verjaren is leuk, laat ons eerlijk zijn. Op geen enkele andere dag voel ik me zo geliefd als op 28 mei. Slingers, ba

Deze tijd vorig jaar lag ik met mijn beentjes in de zon. Muziekje op. Relax. Dat zit er niet in vandaag. Want het regent. Alweer. Dus ik mest wat kasten uit. Poets de koelkast want ze ruikt verdacht naar witte wijn. Ik ververs de lakens, om vanavond dat heerlijk klein geluksgevoel te hebben. Tussendoor jongleer ik met de was van de wasmachine naar de droogkast en haal mijn naaidoos boven. Niet dat ik goed kan naaien, allesbehalve. Maar die losgekomen zoom van de short van mij

Vandaag, 17 mei 2021, is het Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie. Ik las zonet een reactie op een artikel over dit onderwerp. Een man vroeg wanneer het de dag van de ‘gewone’ man is, gevolgd door een reeks vloekende en boze emoji’s. Ik staarde naar de woorden op mijn GSM scherm. Heeft hij dit echt durven schrijven? Mijn haar in mijn nek komt spontaan recht te staan van zulke uitlatingen. Hoe vreselijk! Homoseksuelen en transgenders zijn dan geen ‘gewone’ mensen?

Kindjes krijgen. Zo moeilijk is dat niet. Je stopt met de pil en voor je het weet, heb je een buikje. Simpel. Zo ging het dus niet bij mij. Voor ons was het een strijd. Een lange emotioneel uitputtende weg gevuld met tegenslagen, rivieren tranen en talloze doemgedachten. Meermaals gilde ik binnenin toen een tante of oom me op een familiefeest vroeg of ik geen kindjes wilde. We waren toch al even getrouwd. En ik was de kaap van 30 al gepasseerd. Maar gillen deed ik niet, wel g

Als kind was ik gek op mijn lichtroze troetelbeer. Hij had een grote geborduurde regenboog op zijn buik, grote blinken ogen, een hartjesneus en zachte pootjes. En hij rook zo heerlijk. De combinatie van wasverzachter en mijn mama. Uren kon ik aan zijn regenboogbuik snuffelen. Hij was ook altijd goedgemutst. Zijn grote glimlach gaf me vlinders in de buik. En hij hield van mij. Dat zag ik in zijn ogen. Nog steeds ben ik een fan van regenbogen. (en van beren) Zeg nu zelf… wat ee

Gisteren had ik wallen. Grote wallen. Niet van die kleine vochtophopingen onder mijn ogen. Nee, echte zakken die bijna de onderkant van mijn neus raakten. Zo van dat soort dat geen concealer ooit weg krijgt. Enkel een grote zonnebril laat je er ‘normaal’ uitzien. Vreselijk vind ik dat. Niet verwonderlijk echter. Ik kon de slaap niet vatten. Mijn hoofd was zo luid. Ik kreeg het niet stil. Had ik brood uitgelegd voor de brooddozen? En de droogkast… had ik die afgezet? Hoe kon i

20 maart was het Nationale Vriendinnendag. Jaja, met hoofdletters! Rats vergeten dus...Daar baal ik van, nu bijna een maand later. Want ze zijn zo belangrijk, mijn vriendinnen. Ik ben gezegend, want ik heb er veel. En nog belangrijker, ik heb er goeie! Grote, kleine, blonde, bruine, grappige, hilarische, rustige, wijze… ik heb ze in alle soorten. Stuk voor stuk uniek. En stuk voor stuk waardevol! Ze zorgen ervoor dat ik me nooit alleen voel. Waardering, respect en liefde is

Ik ben een plusmoeder. Stiefmoeder. Bonusmoeder. ‘De nieuwe vrouw van papa’. Kies maar. Mij blijft het gelijk. Al bijna dertien jaar zorg ik voor de kinderen van mijn man uit een vorige relatie. Dat kan al tellen, vind ik zelf. Zeker gezien meer dan de helft van de nieuw samengestelde gezinnen er vrij snel de brui aan geeft. Ik herinner me het gevoel nog levendig. De man - mijn man ondertussen – waar ik een coup de foudre voor had, vertelde me dat hij al kindjes had. Enfin, k

Vaak genoeg dacht ik mezelf te kennen. Goed kennen. Door en door. Van het puntje van mijn haar tot het topje van mijn tenen. Ik ben heel out-going. Heel aanwezig, zoals ik wel al hoorde. Overal zoek ik contact met mensen. Ook ben ik empathisch, een eigenschap waar ik best fier op ben. Maar ook eentje dat me soms in de weg zit. Als een spons slurp ik andermans stress, die me dan parten speelt later. Plotse veranderingen brengen me soms uit mijn evenwicht. De controlefreak in m

Ik voel me schuldig. Over alles. Over kleine stomme dingen. Ik vergat iemands verjaardag. Zei nee tegen iemand omdat ik liever een bad wou nemen. Of liet mijn kinderen geen snoep eten voor het eten. BAM! Schuldgevoel van jewelste. Het schijnt iets goeds te zijn, dat schuldgevoel. Het is een teken dat je een goede moraal hebt. Dat je enorm empathisch bent en dus bewust van de gevoelens van iemand anders. Heel mooi allemaal. Maar ik ben er niets mee. Dat vreselijke gevoel plakt

Gisteren las ik een artikel over huiselijk geweld. Meer bepaald over de impact van corona hierop. De hulplijn 1712 kreeg in 2020 maar liefst 49% meer oproepen dan 2 jaar ervoor. Dit cijfer doet me huiveren. Ook brengt het me terug naar 2007, toen ook ik letterlijk schreeuwde om geholpen te worden. Amper één maand woonde ik met hem samen. Dolverliefd was ik. Hij was een indrukwekkend iemand. Iemand waar je naar kijkt. Een opvallende verschijning. Hij deinsde voor niets terug e